Zastosowanie karboksyterapii w fizjoterapii i rehabilitacji układu ruchu

W tej tematyce wiele wniosła praca pod redakcją Cicholesovej z 2010 roku, która podsumowuje doświadczenia ze stosowaniem iniekcji gazowych w leczeniu aparatu ruchu. Cytując: „iniekcje gazowe są terapią odruchową, kiedy wykorzystywany jest wielostronny bodziec w odruchu, który jest otrzymywany z receptorów  w podskórnym dośrodkowym przewodzeniu do analizatorów centralnego sterowania (efekt kutiwiscelarny  – podrażnienie skóry objawiające się nieprawidłowym funkcjonowaniem organu).

Analizator CNS dzieli dostarczone informacje i daje sygnał drogom odśrodkowym do wykonania zmian w odpowiednich miejscach czy strefach. Miejscem efektu końcowego jest mięsień, grupa mięśniowa, łańcuch mięśniowo-powięziowy, organ wewnętrzny i jego funkcja lub wyznaczone miejsce jako punkt spustowy (trigger point).

Samo działanie CO2 polega na uwolnieniu napięcia w preterminalnych i terminalnych arteriolach i kapilarach, jest to zatem działanie na włókna mięśniowe w ścianach naczyń. Zmiana aktywności zakończeń nerwowych wraz ze zmianą pH, wazodylatacją i rozluźnieniem włókien mięśniowych w miejscu aplikacji prowadzi również do poprawy ich trofiki. Ponowne nakłucia powodują poszerzenie tego efektu w okolicznym obszarze.

Insuflacja medycznego CO2 przy alergicznym syndromie wertebrogennym z objawami CBS i LIS może być stosowana jako uzupełnienie farma­koterapii i dalszych metod leczenia przyczynowego”.

Zmiany odczuwalne i zmiany miejscowe przy działaniu insulfacji: analgeza i spazmoliza.

Wskazania i przeciwwskazania

Zakres wskazań do zabiegu jest szeroki, karboksyterapia jest wykorzystywana przede wszystkim w stanach odpornych na inne formy leczenia (niesteroidowe leki przeciwzapalne, ukierunkowane medyczne ćwiczenia fizyczne/, leczenie fizykalne, balneoterapia). Stanowi doskonałe uzupełnienie innych zabiegów balneoterapeutycznych.

Do najczęściej zgłaszających się pacjentów należą osoby z degeneratywnymi chorobami stawów i kręgosłupa, zespołem cerwikobrachialnym i cerwiko-kranialnym, bolesnym barkiem, zespołem limboischialgicznym i piersiowym, koksartrozą i gonartrozą, innymi problemami reumatologicznymi i ortopedycznymi, stanami pourazowymi (rozluźnienie skurczów). Efektywny jest również zabieg na zespół Tietzego (chondroza połączenia mostkowo-żebrowego, bolesne zgrubienie połączenia kości mostka i obojczyka, często obejmuje przyczep 2 żebra do mostka).

Przeciwwskazania są takie same jak w przypadku innych dziedzin wykorzystujących karboksyterapię: zmiany zapalne skóry, obszaru podskórnego i żył w miejscu aplikacji, ostre choroby zakaźne i stany gorączkowe, niewydolność serca, choroby przewlekłe w stadium pogorszenia, krwawienie i stosowanie antykoagulacji, ostre psychozy oraz intoksykacja alkoholem i narkotykami, ciężkie postaci cukrzycy, wyraźne obrzęki dowolnego pochodzenia, ciąża do 5 miesiąca, choroba tarczycy – nadczynność tarczycy, strach przed zabiegiem, ostra postać zakrzepowego zapalenia żył, epilepsja.